Eksperci, którzy krótko po publikacji Bloomberga poddali analizie przedstawione techniczne aspekty tylnych furtek, nie pozostawili na nich suchej nitki. Ich zdaniem opisane rozwiązania nie tylko nie mają sensu, ale wręcz są całkowicie niezgodne z logiką. Kontroler główny płyty (BMC, Board Management Controller), który według autorów artykułu miał być przejmowany przez atakujących w celu nawiązania połączenia z serwerami sterującymi, w standardowej konfiguracji w większości firm nie posiada dostępu do publicznej sieci lub jego dostęp jest w bardzo istotnym zakresie ograniczony. Także informacja o tym, jakoby kontrola nad BMC umożliwiała atakującym dostęp do danych przechowywanych na wyłączonych komputerach jest nieprawdziwa – co prawda BMC pozostaje dostępny, gdy wyłączony jest komputer, jednak nie ma wtedy dostępu do dysków głównego systemu. Kolejnym elementem nie znajdującym pokrycia w faktach jest rzekomy rozmiar samego implantu sprzętowego, przejmującego kontrolę nad zainfekowanym komputerem. Zdaniem ekspertów możliwe jest wytworzenie układów scalonych o rozmiarze czubka ołówka, jednak konieczność obsługi wielu interfejsów (a szczególnie posiadania odpowiedniej liczby fizycznych złączy) sprawia, że opisywany scenariusz ataku wydaje się niezbyt realny.

To tylko niektóre z zarzutów ekspertów, analizujących publikację Bloomberga. Inne wskazują na dużą przewagę tylnych furtek w formie oprogramowania nad wariantami sprzętowymi. Implementacja tylnej furtki w oprogramowaniu układów znajdujących się już na płycie głównej zdaniem fachowców jest nie tylko prostsza do opracowania i skuteczniejsza w działaniu, ale także potencjalnie trudniejsza do wykrycia w procesie analizy zagrożeń. Dotychczasowe analizy wskazują, że artykuł Bloomberga nie miał zbyt solidnych podstaw merytorycznych. Choć wykrycie zarówno implantów sprzętowych jak i programowych często jest całkowicie poza zasięgiem realnych możliwości większości firm i organizacji, to prawdopodobieństwo bycia ich ofiarą także pozostaje raczej niskie.